20 marca to z wielu powodów dzień niezwykły. Kończy się wówczas zima, a zaczyna wiosna. Dochodzi do swego rodzaju walki. Dzień zmaga się z nocą i przez tę jedną dobę są sobie równe – zjawisko to nosi nazwę równonocy wiosennej. Zima, podczas której noce są dłuższe niż dni, ustępuje wiośnie, podczas której długość dnia ciągle wzrasta aż do letniego przesilenia, gdy rozpoczyna się proces odwrotny.
Dziś te astronomiczne zmagania nie mają dla nas już takiego znaczenia, jak dla naszych przodków. Z wiekowej tradycji pozostało nam topienie Marzanny, które coraz częściej ustępuje tradycji zupełnie nowej – Dniu Wagarowicza.
A jednak kalendarzowe przejście od zimy do wiosny także w naszych racjonalnych czasach odgrywa dużą rolę, choć mało kto wie, że wiosenne zrównanie dnia z nocą legło u podstaw dwóch dość kontrowersyjnych zjawisk naszych czasów: ruchu New Age i… poszukiwania zaginionych cywilizacji.
W kalendarzu astronomicznym są cztery dni szczególne. To początki czterech pór roku. Zacznijmy od wiosny. Jak już wspomnieliśmy, nadchodzi ona wraz z wiosenną równonocą, 20 marca. Lato rozpoczyna się letnim przesileniem 21 czerwca – dzień osiąga wówczas swą największą długość i zaczyna się skracać aż do równonocy jesiennej, 21 września. Czwarty ważny punkt to przesilenie zimowe, 21 grudnia, od którego dni stają się coraz dłuższe.