Ptaki są zwierzętami stałocieplnymi, aktywnymi niezależnie od temperatury otoczenia. Dlatego zima, szczególnie mroźna, jest dla nich nie lada wyzwaniem.
Najbardziej wrażliwą na zimno częścią ciała ptaka wydają się być stopy. Są jednak wystarczająco chronione przed zimnem. Na przykład u kaczek skóra wokół nich jest gruba i bardzo zrogowaciała. Ponadto ptaki pływające zimą po niezamarzniętej powierzchni stawu lub rzeki moczą stopy w wodzie, której temperatura zawsze jest nieznacznie wyższa niż 0 st. C. Na lodzie lub ziemi kaczki często stoją na jednej nodze lub leżą bezpośrednio na piórach brzusznych.
Prawdziwą piętą achillesową ptaków zimą jest ich układ oddechowy. Jego budowa (płuca i worki powietrzne wypełniające przestrzenie między narządami wewnętrznymi) sprawia, że zwierzę dostarcza tlen do płuc dwukrotnie w każdym cyklu oddechowym – zarówno podczas wdechu, jak i wydechu. Jednak intensywny przepływ mroźnego powietrza znacznie schładza ciało ptaka. Aby tego uniknąć, ptaki ograniczają swoją mobilność – im mniej latają, tym mniej się chłodzą.
Populacje zwierząt żyjące w zimnym klimacie charakteryzują się także ciekawą zdolnością adaptacji, która pozwala im przetrwać zimno. Osobniki danego gatunku żyjące w chłodniejszych rejonach są większe i cięższe od tych z cieplejszych rejonów. W miarę jak wymiary ciała rosną, objętość i masa zwiększają się proporcjonalnie do potęgi trzeciej, podczas gdy powierzchnia zwiększa się proporcjonalnie do potęgi drugiej. Chłodzenie większej masy, ze względu na mniejszą powierzchnię, zachodzi wolniej, co oznacza, że w ciele może być zmagazynowana większa ilość ciepła. W rezultacie na przykład gawrony z północno-wschodniej Europy, które zimują w Polsce, są dużo większe od swoich odpowiedników żyjących w Polsce latem.