Polska piastowska w obronie i w ataku
Anonim zwany Gallem w wielu miejscach swojej kroniki opisuje walki obronne. Począwszy od obrony poszczególnych grodów po obronę kraju przed najazdem. W tym drugim przypadku skala działań była oczywiście zdecydowanie większa, toteż trafniejsze byłoby mówienie nie o walce w obronie, ale o wojnie obronnej. Jej kulminacją w kronice Galla jest niewątpliwie najazd Henryka V na Polskę w roku 1109.
Kronikarz opisuje go szeroko, nie szczędząc szczegółów, choć nie wszystkie zasługują na wiarę. Najważniejszym wydarzeniem najazdu i zarazem punktem zwrotnym wyprawy Henryka V było, według Galla, oblężenie Głogowa. Jego opis jest jednak schematyczny i konwencjonalny – niewiele ma zapewne wspólnego z rzeczywistym przebiegiem działa. Gall najwyraźniej popisuje się tu swoimi umiejętnościami literackimi i oczytaniem.
Do działań obronnych związanych z obroną kraju zaliczyć należy także obronę brodów na rzekach, zwalanie drzew na trasie marszu nieprzyjaciela oraz nękanie wroga wojną podjazdową, uniemożliwiając zaopatrzenie, wyczerpując siły i nadwerężając morale najeźdźcy.
W obliczu zagrożenia z kilku stron dobrze było nie dopuścić do połączenia się wrogich sił. Uczynił tak Kazimierz Sprawiedliwy, wydając najpierw bitwę samozwańczemu władcy Mazowsza, Miecławowi, a następnie uderzając na posiłkujących go Pomorzan.
